Bellefeuille: od Lili CD Bianki

Vija i ja patrzyłyśmy w przerażeniu jak nasza przyjaciółka spada bezwładnie do lasu, upuszczona przez Kłębolota, który dla odmiany zapikował za nią. Cała klasa pobiegła w tamtą stronę, pomimo okrzyków Tricha.
Piana leżała jak dziwnie powykręcana pod pniem wielkiego dębu. Hipogryf krążył dokoła niej jak wilk wokół ofiary. Co mu strzeliło...
Niewiele myśląc (wcale nie myśląc, mówiąc ściślej) podbiegłam do niego. Zakrakał i wspiął się na tylne nogi, wymachując szponami.
"To tylko koń" uspokajałam się "Tylko taki ze szponami i dziobem zdolnym rozerwać mnie na strzępy"
-Ciiii, dobry Kłębolotek. Zostaw dziewczynkę. Zostaw.-mówiłam łagodnie, ale stanowczo.
Stwór popatrzył na mnie, przekrzywiając łeb. Opadł na wszystkie łapy i zakrakał pytająco.
-Taak, dokładnie. Zostaw dziewczynkę, fe. Ona jest niestrawna, będziesz miał wzdęcia i rozwolnienie. A fe. Poza tym jest gorzka w smaku. Martwe fretki są sto razy lepsze. Ćśśś...
Starałam się nie myśleć, że ten potwór usiłował zabić mi przyjaciółkę, bo dałabym mu niechybnie w dziób. Skupiałam się na tym, jaki jest piękny, jakie ma lśniące pióra i bursztynowe oczy.
-Bardzo ładnie. Odejdź tam, a ja zabiorę stąd dziewczynkę. Ona też śmierdzi, ble. Zaśmierdną ci twoje piękne piórka.
Zakrakał z przerażeniem i odkłusował, patrząc z odrazą na nieruchomą Biankę.
Natychmiast do niej podbiegłam, a Trich zajął się Kłębolotem.
-Trzeba ją zabrać do skrzydła szpitalnego!


Biana? Vi? Boże, ale krótkie ;-;